NZ week 4

Gearriveerd in Wellington! Wat een leuke stad, we blijven er 2 nachten. We bezoeken er onder andere het mooie Te Papa museum en het natuurpark Zealandia, 225 hectare waar alleen de originele diersoorten van Nieuw Zeeland rondlopen, rondkruipen en vooral rondvliegen. We zien er de zeer zeldzame Takahē.

We verlaten Wellington en rijden naar de vuurtoren op Cape Palliser, het zuidelijkste puntje noordeiland. Of we rijden in ieder geval tot zover we kunnen, het wegdek is niet best en zelfs gedeeltelijk weggespoeld dus we moeten een stuk lopen. Geeft niet, het weer is prachtig en we ontmoeten er een grote kolonie zeehonden. Wat een stinkerds! Of zijn het die twee half vergane schapen langs de kant van de weg?

Oke, verder naar de Putangirua Pinnacles. Wat een buitenaardse vibe! Hoge puntige rotsformaties rijzen op tussen de bergen. Lijkt wel van een andere planeet. Er wordt gezegd dat het zuideiland mooier is / meer indruk maakt dan het noordeiland (zelfs door de locals). Daar zijn wij het echt helemaal niet mee eens! Ook hier is het zo divers, het landschap veranderd met de minuut. Van sereen witte kalksteen hellingen naar ruige roodbruine rotsformaties, en van zwarte zandstranden langs de kust naar kneuterig hobbit landschap met witte schaapjes en zwarte koeien. Misschien omdat we voornamelijk binnenwegen rijden in plaats van de ‘snelweg’ en de tijd hebben om te detouren zien we dingen die niet iedereen ziet, we vinden het in ieder geval wederom prachtig.

We zijn inmiddels onderweg naar Napier, dat ligt ongeveer in het midden aan de oostkust. Het stadje werd in 1931 zwaar getroffen door een aardbeving en moest in z’n geheel opnieuw worden opgebouwd. Dat deden ze, heel charmant, geheel in Art Deco stijl. Wij gaan er vooral heen om tante Inge en nicht Karen te bezoeken. Maar niet voor we een korte stop maken in Taumatawhakatangihangakoauauotamateapokaiwhenuakitanatahu. Huh, waar?! Ja. De langste plaatsnaam. Vrij vertaald als ‘De plaats waar Tamatea, de man met de grote knieën, die bergen doorkliefde, beklom en opvrat, bekend als ‘landeter’, op zijn fluit blies en treurde om zijn geliefde broeder’.

Oja we stoppen ook nog even in Hastings (we overnachten er zelfs) maar daar vinden we echt niks aan.

Bij tante Inge en haar partner Bubs worden we met open armen ontvangen. De camper op de driveway en wij worden naar binnen gehaald met zelfgebakken dadelwalnotencake. Langzaam druppelt de rest van de familie binnen en niet veel later zitten we aan een volle tafel super lekker te eten. Het is een fijne drukke boel, huiselijk, we voelen ons welkom.
De volgende ochtend krijgen we gebakken eieren met bacon, een fototour door het verleden en een mini sightseeing door Napier, en worden we door Inge en Bubs de stad uit geëscorteerd. Op naar week vijf. Nog twee te gaan.