Mataram

Mataram, de hoofdstad van Lombok,  is eigenlijk een ‘moetje’. We hebben een visum verlenging nodig. Ik denk dat geen enkele toerist om een andere reden dan de onze in Mataram verblijft, er is namelijk niks te beleven. In de kleine straatjes waar we doorheen dwalen ontmoeten we vrolijke gezichten en worden we nagezwaaid door modderige kinderhandjes. Maar deze stad is niet op toeristen ingericht. De inwoners van Lombok, de meeste zijn Sasak, zijn geslotener dan bijvoorbeeld de Javanen of Balinezen en vinden toeristen eigenlijk niet zo interessant. Eerder spraken we met een Fransman die na 25 jaar eindelijk de status van Indonesier kreeg en nu in Jogja met zijn Javaanse vrouw een hotel runt, en hij vertelde ons precies dit. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Balinezen hebben de Sasak helemaal geen behoefte aan al die buitenlandse bezoekers, liever niet zelfs. Daarom concentreert het toerisme op Lombok zich voornamelijk aan de west- en zuidkant van het eiland. Als een soort compromis. Het noorden en oosten blijft vrij van grote hotels en van promotie. Het gaat nog even door ons hoofd om daar dan toch heen te reizen, maar eigenlijk hebben we veel meer behoefte aan een paar dagen zon, zee, strand. Dus hierna vertrekken we, om nog lekker even te chillen, naar het palmbomeneiland Gili Air.

Mijn macbook is er mee op gehouden. Foto’s volgen later!